SPEAKER’S HET ECONOMISCHE GEDOE DE WOLF PAST OP DE SCHAPEN De crisis knaagt, verminkt en doodt, soms met de medeplichtigheid van diegenen die ze zouden moeten bestrijden. | Jean Blavier Akelige jubilea volgen zich sinds verleden jaar aan een snel tempo op. Een eeuw geleden begon de Eerste Wereldoorlog, met zijn 9 miljoen dodelijke slachtoffers (vandaar waarschijnlijk de hoofdletters). Volgende maand vieren we de 200e verjaardag van de Slag bij Waterloo en zijn – amper – 12.000 doden). Wij huldigden ook de 70e verjaardag van de Slag om verjaardag van de bevrijding van de concentratiekampen (liever geen statistieken) en de 100e de Dardanellen (100.000 gesneuvelden). Maar over een andere ramp wordt geen woord gerept: hoeveel slachtoffers vielen er sinds de economische crisis van 2008? Van hoeveel huisvaders werd de carrière gebroken en hoeveel jongeren, al dan niet met een diploma, zwoegen zich te pletter om toch maar een eerste degelijke baan te vinden? Hoeveel huishoudens liepen op de klippen omdat ze hun hypothecaire lening niet meer konden betalen? (45.000 slachtoffers). Hoeveel kunnen hun kredietlijnen niet meer aan? (200.000 slachtoffers) Misschien oppert u dat “dit niet met de oorlog en de kampen kan worden vergeleken”. Toch wel. Net voor het schrijven van dit artikel hoorde ik op de radio dat 400 vluchtelingen uit Afrika 48 uur vroeger waren verdronken toen hun boot in de Middellandse Zee kapseisde. Denkt u soms dat ze de Italiaanse kust probeerden te bereiken om te komen zonnebaden? De economische crisis knaagt hersenen kapot. Ze verminkt toekomstuitzichten. En soms doodt ze heimelijk of midden de algemene onverschilligheid, wat op hetzelfde neerkomt. Wie zal ooit hulde brengen aan al deze mensen van wie het leven sinds 2008 werd gebroken? Ik stel u de vraag omdat ik weet dat u en ik het antwoord heel duidelijk kennen: niemand. De wolf past op de schapen en zolang hij niet in onze eigen kuiten bijt, veinzen wij van niets op de hoogte te zijn. Zijn die nu stapelgek geworden? Er rijzen twee fundamentele vragen. Ten eerste: zijn de topmensen van multinationals gek geworden? Erger nog: moet men gek zijn om aan het hoofd te staan van zulke moordende ondernemingen? Overdrijf ik? Een maand geleden werd een van mijn vrienden, een 50-plusser van wie eerlijk mag worden gezegd dat hij zowel toegevoegde waarde als tewerkstelling voor ons land had gecreëerd voor rekening van een wereldwijde bankgroep, met zijn ganse team ontslagen. Reden hiervoor: “de Belgische markt is niet meer voldoende aantrekkelijk.” Of die markt een ‘last’ of een ‘kost’ was geworden? Nee, hoor, gewoon niet meer ‘voldoende’ aantrekkelijk. Tweede vraag: wat doet de politie? Er gaat geen maand voorbij zonder dat onze federale/ regionale/communautaire overheden luidkeels verklaren dat de diplomaten vandaag op de frontlijn van onze economie staan. Waarom wordt hen niet gevraagd een hinderlaag te organiseren om een minister te sturen – we hebben er meer dan genoeg – die topmensen van multinationals eens serieus gaat afbekken? U weet wel, de mannen die ‘s avonds tegen mevrouw vertellen dat de dag goed is verlopen terwijl ze tientallen gezinnen de ellende hebben ingestuurd. Wanneer men op die manier de economie van een land aantast, verdient men niet beter dan als persona non grata te worden verklaard. Een persreisbriefing die waarschijnlijk heel wat volk zou aantrekken: afspraak in Brussel-Zuid om 8 uur, publieke uitkaffering van de heer Zus of zo om 11 uur aan de Belgische ambassade, ontspannende lunch, terug naar Brussel in de namiddag. Embargo om middernacht, zodat alles met foto de volgende dag in de pers staat. Aangezien er toch zo weinig belangstelling bestaat voor de slachtoffers van de economie, waarom huldigen wij dan niet de alledaagse helden die aan het hoofd staan van een kleine, middelgrote of grote onderneming, die waarde en tewerkstelling creëren ondanks alle tegenspoed en die – in daden, niet in woorden – gestalte geven aan ethiek in business? Zulke mensen dragen zorg voor de gemeenschap, gedragen zich niet als wolven en weten, zoals mijn grootmoeder zei, “dat je sommige zaken nu eenmaal niet doet”. Sire, als ik even mag voorstellen: deze mensen verdienen op het Paleis te worden ontboden. ● Amper 45 min. om uw onderneming op te richten Neem afspraak met ons ondernemingsloket voor een kosteloos en persoonlijk gesprek. J Ondernemingsnummer J BTW J Sociaal verzekeringsfonds 02 643 78 09 J Ziekenfonds J Verzekeringen wwww.beci.be/nl/loket BECI - Brussels Business - janvier 2015 5 CORNER Pagina 6

Pagina 8

Interactieve digitale magazine, deze krant of relatiemagazine is levensecht online geplaatst met Online Touch en bied het converteren naar een online publicatie van internet weekbladen.

Brussel Metropool - mei 2015 Lees publicatie 10031Home